Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ
Ο Μακρυγιάννης ήταν ένας από τους κορυφαίους αγωνιστές του ’21। Γεννήθηκε στα 1797 στο Αβορίτι της Δωρίδας από φτωχούς γονείς. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τριανταφύλλου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τον αποκαλούσαν «Μακρυγιάννη» για το ψηλό του ανάστημα, όνομα που το κράτησε και με αυτό παρέμεινε στην ιστορία. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με στερήσεις και κακουχίες, ανάμεσα στις περιπέτειες και στους κατατρεγμούς των δικών του από τους Τουρκαλβανούς. Το 1804 κατά το διωγμό των κλεφτών ο πατέρας του σκοτώθηκε και ο Μακρυγιάννης ,μόλις εφτά χρονών, άρχισε να δουλεύει για να συντηρήσει τον εαυτό του. Στα 1811πάει στην Άρτα όπου και προσλαμβάνεται στη δούλεψη του προύχοντα Αθανάσιου Λιδωρίκη. Το 1817 επιδόθηκε στο εμπόριο και χάρη στο ζήλο και την εργατικότητά του κατάφερε να αποκτήσει σημαντικά κέρδη και να καλυτερεύσει τη ζωή του.

Η εμπορική του δραστηριότητα στην Άρτα κράτησε ως το 1820.Τότε όμως τα σουλτανικά στρατεύματα τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν επειδή τάχα ήταν όργανο του Αλή Πασά. Ωστόσο, κατόρθωσε να δραπετεύσει, κατέφυγε στα βουνά και ακολούθησε τον αρματολό Γώγο Μπακόλα. Στο μεταξύ είχε ήδη (1820) μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία και είχε αποφασίσει με καρδιά και νου να παλέψει για την ανάσταση της φυλής του. Στη συνέχεια στρατολόγησε το πρώτο του σώμα και έφθασε στην Αθήνα. Το 1822 διορίστηκε υποδιοικητής του Κάστρου (της Ακρόπολης) με διοικητή τον Ιωάννη Γκούρα και αρχηγό της Ανατολικής Ελλάδας τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ένα χρόνο αργότερα διορίστηκε από τον Άρειο Πάγο Πολιτάρχης (αστυνόμος) των Αθηνών.

Ενώ διαρκούσε ο αγώνας των Ελλήνων κατά των Τούρκων άρχισε ο εσωτερικός κομματικός διχασμός που κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο με οδυνηρά επακόλουθα για την επαναστατημένη Ελλάδα. Ο Μακρυγιάννης πολέμησε και στους δύο εμφυλίους ως αντιπρόσωπος των διοικήσεων.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα, συμμετέχει ενεργά σε μάχες που έκριναν την εξέλιξη της Επανάστασης του ’21. Εξαιρετικά σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην ιστορική για τα αποτελέσματά της μάχη των Μύλων όπου ο Ιμπραήμ Πασάς υπέστη πανωλεθρία και αναγκάστηκε να υποχωρήσει (Ιούνιος 1825). Ένα χρόνο αργότερα, όταν ο Κιουταχής κατέλαβε την Αθήνα, ο Μακρυγιάννης οχυρώθηκε στον Σερπετζέ ( Ωδείο Ηρώδη του Αττικού)και αντέταξε σθεναρή αντίσταση. Κατά τη μάχη του Σερπετζέ μετά από φοβερό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους επιτιθέμενους και να σώσει την Ακρόπολη Πολέμησε επίσης στην εκστρατεία της Αττικής, στις επιθέσεις της Καστέλλας και του Πειραιά που είχαν ως τελικό αποτέλεσμα την ήττα των Ελλήνων(Απρίλιος 1827)και την παράδοση της Ακρόπολης στους Τούρκους.

Βαθιά λυπημένος απ’ όλα αυτά τα γεγονότα ο Μακρυγιάννης, απογοητευμένος με την κυβέρνηση και τις διχόνοιες, βασανισμένος από τις πληγές που έφερε σ’ όλο του το σώμα (είχε τραυματιστεί βαριά και στη μάχη των Μύλων και στη μάχη του Σερπετζέ) απομακρύνθηκε από τη στρατιωτική και πολιτική ζωή. Με την κάθοδο του Καποδίστρια διορίζεται αρχηγός της Εκτελεστικής δυνάμης στο Μοριά, θέση που του αφαιρέθηκε, όταν παρασυρμένος από τον Ιωάννη Κωλέττη χρησιμοποίησε τη στρατιωτική δύναμη που διέθετε για να επιβάλει συνταγματικό πολίτευμα στον Καποδίστρια, πράγμα που δυσαρέστησε τον κυβερνήτη.

Κατά την περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα ο Μακρυγιάννης κατηγορούσε την κυβέρνηση ως απολυταρχική και ζητούσε Σύνταγμα, μ’ όλο που τον περιέβαλλαν με ιδιαίτερη εκτίμηση και του απένειμαν το βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1840 άρχισε να οργανώνει τον αγώνα υπέρ της επιβολής του Συντάγματος και πρωτοστάτησε στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 για την παραχώρησή του από τη βαυαρική δυναστεία. Υπήρξε τόσο κατηγορηματικός στην προσπάθειά του για επιβολή των πραγματικών ελευθεριών ώστε κατηγορήθηκε για συνωμοσία κατά του βασιλιά , συνελήφθη (1851),δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του μετριάστηκε σταδιακά, έμεινε στη φυλακή δυο χρόνια για να αποφυλακιστεί τελικά(1854) με τη μεσολάβηση του Δημητρίου Καλλέργη. Η υγεία του όμως από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής κλονίστηκε. Έτσι ο Μακρυγιάννης απομονώθηκε στο σπίτι του κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός (η συνοικία αυτή φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του-"Μακρυγιάννη") όπου και πέθανε στις 27 Απριλίου1864...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ ΛΑΣΚΑΡΙΝΑΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ

Γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1771.Τα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Ύδρα και κατόπιν στις Σπέτσες.

Το 1788 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Γιάννουζα,με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά.Το 1797 ο Γιάννουζας σκοτώθηκε σε ναυμαχία.Το1801 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Μπούμπουλη με το όνομα του οποίου έμεινε γνωστή στην ιστορία του αγώνα.Το 1811 ο δεύτερος άντρας της σκοτώθηκε και αυτός.

Έτσι η Μπουμπουλίνα βρίσκετε χήρα για δεύτερη φορά με μια σεβαστή περιουσία στην κατοχή της.Από εκείνη τη στιγμή και μετά αφιερώνει τη ζωή της στην προετοιμασία του αγώνα.Βοήθησε στην πολιορκία του Ναυπλίου,της Μονεμβασιάς και της Τριπολιτσάς και έστειλε ναυτικές ενισχύσεις όπου χρειαζόταν.

Εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο ως τα μέσα του 1824 οπότε αναγκάστηκε να φύγει εξαιτίας των εμφύλιων συγκρούσεων.Ξαναγύρισε στις Σπέτσες.

Σκοτώθηκε στις 22 Μαρτίου 1825 στο σπίτι της από έναν πυροβολισμό που δέχτηκε κατά τη διάρκεια μιας οικογενειακής διένεξης.

Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ

Ο Pήγας Φεραίος γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Μαγνησίας. Το πραγματικό του όνομα ηταν Αντώνιος Κυριαζής η Κυριτζής .Ο ίδιος προτιμούσε να χρισημοποιεί ως επώνυμο αυτό της γεννετηράς του δηλαδή Βελεστινλής.Ο Ρήγας εγκατέλειψε πολύ νωρίς την πατρίδα του αφού πρώτα πήρε τη βασική του μόρφωση .ΤΟ 1785 πήγε στην Κωνσταντινούπολη ώπου συνέχισε τις σπουδές του .Το 1788 εγκαταστάθηκε στη Βλαχία ως διοικητικός υπαλληλος.Στα χρόνια που ακολούθησαν διακρίθηκε ως λόγιος και συγγραφέας.Ως κορυφαίο έργο του θεωρείται η Νέα πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρουμελής ,της Μικράς Ασίας ,των Μεσογείων Νησών και της Βλαχομπογδανίας που περιείχε.
-Το Θούριο γνωστό επαναστατικό άσμα.
-Μια επαναστατική προκύρηξη
-Τη διακύρηξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τα πρότυπα των Γάλλων Διαφωτιστών.

-Το Σύνταγμα του Ρήγα
Το πολιτικό όραμα του Ρήγα συνίστατο στη δημιουργία μιας πολίεθνικης βαλκανικής επικρατείας που θα ήταν απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις της οθωμανικής πολιτικής και στην οποία οι Έλληνες θα είχαν κυρίαρχη θέση.Προσπάθησε να εξεγείρει όλους τους υπόδουλους στους οθωμανούς λαούς εναντίων του κοινού τυράνου.
Επεδίωξε μάλιστα να συναντήσει τον Μεγάλο Ναπολέοντα για να ζητήσει τη βοήθεια του.Συνελήφθη όμως στις 19 Δεκεμβρίου του 1797 από τους Αυστριακούς και παραδόθηκε στους Τούρκους,οι οποίοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού στις 12 Ιουνίου του 1798.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ρήγας Βελεστινλής - Φεραίος (1757-1798). Εθνομάρτυρας και πρωτοπόρος, αγωνιστής της εθνικής μας λευτεριάς. Τα βιογραφικά στοιχεία που γνωρίζουμε για τον Ρήγα είναι λίγα. Γεννήθηκε στο Βελεστίνο της Θεσσαλίας το 1757.

Το όνομα Ρήγας δεν ξέρουμε αν είναι το βαπτιστικό του όνομα ενώ το επίθετο Βελεστινλής είναι δηλωτικό του τόπου καταγωγής του και το επέλεξε ο ίδιος , αφού έτσι υπέγραφε. Γεννήθηκε από εύπορους γονείς. Ο πατέρας του ήταν έμπορος στο Βελεστίνο και τον έλεγαν Κυριαζή και γι' αυτό πολλοί του δίνουν το επίθετο Κυριαζής, και το όνομα Αντώνιος. Ο Ρήγας έζησε τα πρώτα είκοσι περίπου χρόνια της ζωής του στην υπόδουλη Ελλάδα, ενώ τα υπόλοιπα είκοσι στη ξενιτιά και πιο συγκεκριμένα στην Πόλη στη Βλαχία και τη Βιέννη. Τα πρώτα γράμματα λέγεται ότι τα έμαθε από έναν παπά στο Βελεστίνο, κατόπιν φαίνεται να μαθήτευσε κοντά σε γνωστούς δασκάλους, στα σχολεία που ακμάζουν την εποχή αυτή στη Ζαγορά και στα Αμπελάκια.

Στην Κωνσταντινούπολη ο Ρήγας έρχεται γύρω στα 1777-1780.Την επαγγελματική του πορεία δεν είμαστε πάντα σε θέση να την παρακολουθήσομε με ακρίβεια, όμως στην Πόλη, φαίνεται να είναι όμοια με αυτή που ακολουθούσαν οι περισσότεροι απόδημοι ομογενείς της εποχή του. Δουλεύει ως οικοδιδάσκαλος και γραμματικός σε αρχοντικά Φαναριωτών. Στην Πόλη συνάντησε την οικογένεια των Υψηλάντηδων στην οποία προσλαμβάνεται ως γραμματικός του Αλέξανδρου Υψηλάντη, παππού των Υψηλάντηδων του '21. Έχει δίψα για μάθηση και ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη μόρφωση του. Εκεί κοντά στην οικογένεια των Υψηλάντηδων έμαθε ξένες γλώσσες, πράγμα που ήταν εντελώς απαραίτητο για κάθε Φαναριώτη, που διεκδικούσε θέση στην οθωμανική αυτοκρατορία, ή στις ηγεμονίες. Ο Ρήγας έδειξε πραγματικά καταπληκτική ικανότητα στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, και είχε αποκτήσει προχωρημένη εξοικείωση με τα τουρκικά, βλάχικα, γερμανικά αλλά και τα γαλλικά που τα χειριζόταν όπως τη μητρική του γλώσσα.

Παρόλο που δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς εγκαταστάθηκε ο Ρήγας στη Βλαχία γνωρίζουμε ότι το 1780 ήταν στο Βουκουρέστι κανονικά εγκαταστημένος, ως γραμματέας του ηγεμόνα Αλέξανδρου Υψηλάντη, όπου ανάπτυξε μεγάλη δράση. Ο Ρήγας ήταν φιλόπονος, έξυπνος, ζωηρός, εύστροφος και αγαπητός σε όλους, πρόθυμος πάντα να εξυπηρετήσει τους πάντες. Ο Ρουμάνος ιστορικός Ξενοπόλ γράφει ότι το 1780 και ενώ ήταν γραμματέας του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο Ρήγας δημιούργησε μια μυστική οργάνωση που την ονόμασε Εταιρεία των φίλων και είχε ως έμβλημα το “ Ζήτω η Φιλοπατρία ”.

Τον Οκτώμβρη του 1797 μέσα σε δύο νύχτες τυπωνόταν κρυφά σε 3000 αντίτυπα το επαναστατικό του μανιφέστο, ένα μεγάλο μονόφυλλο πυκνογραμμένο σε μεγάλο σχήμα που περιείχε αρχικά τα πανανθρώπινα συνθήματα, “Ελευθερία - Ισώτης - Αδελφότης ” και περιλάμβανε μια φλογερή Προκήρυξη.

Ο Ρήγας επέλεξε την Βιέννη σαν κέντρο της δράσης του παρόλο που ο στενός του φίλος Πασβάνογλου πίστευε ότι το κίνημα που προετοίμαζε έπρεπε να αρχίσει από το Αιγαίο, από κει που ήταν η καρδιά της Ελλάδας. Από τη Βιέννη ο Ρήγας βρισκόταν κοντά στην Ελλάδα, κι αποχτούσε αμέσως επαφή με τους κλέφτες και τους αρματολούς που ήταν η βάση του ενός εθνικού κινήματος.

Στη Βιέννη επίσης συγκέντρωσε γύρω του ένα κύκλο αφοσιωμένων στις ιδέες και στα προγράμματα του. Ο Ρήγας συνεχώς κινούνταν μεταξύ των Ελλήνων και τους μυούσε στην οργάνωση του, που προετοίμαζε την εθνική εξέγερση. Η επιλογή των προσώπων που μυούσε στα σχέδια του γινόταν προσεκτικά. Στους μυημένους κυκλοφορούσε τα έργα του και κυρίως το “Θούριο”, το επαναστατικό του κήρυγμα. Το κυκλοφορούσε χειρόγραφο που οι μυημένοι το αντέγραφαν και το έδιναν σε άλλους, για να κάνουν το ίδιο και αυτοί, και τα μηνύματα του έτσι έφταναν ως την Ελλάδα

Τελικά συλλαμβάνεται στην Τεργέστη από τις αυστριακές αρχές του 1797 και αφού ανακρίνετε ύστερα από πέντε μήνες, τον παραδίδουν μαζί με άλλους επτά συντρόφους του, στο πλησιέστερο φρούριο της οθωμανικής αυτοκρατορίας στο Βελιγράδι το 1798 όπου τελικά θανατώθηκε.

Ρήγας Φεραίος

Ο Ρήγας Φεραίος ήταν Λογοτέχνης, Δάσκαλος, Εθνομάρτυρας και Πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, που το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνιος Κυριαζής.
Γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Θεσσαλίας.
Τα πρώτα γράμματα λέγεται ότι τα έμαθε από έναν παπά στο Βελεστίνο, κατόπιν φαίνεται να μαθήτευσε κοντά σε γνωστούς δασκάλους, στα σχολεία που ακμάζουν την εποχή αυτή στη Ζαγορά και στα Αμπελάκια. Το 1785 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εντάχθηκε στο περιβάλλον των Φαναριωτών, ενώ το 1788 εγκαταστάθηκε στη Βλαχία ως διοικητικός υπάλληλος.
Σε ηλικία 23 ετών σκότωσε κάποιο Τούρκο και άρχισε την περιπλάνησή του στον Όλυμπο και το Άγιο Όρος. Μετά εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου γνωρίστηκε με τον πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη και το 1786 τον ακολούθησε στη Μολδαβία.
Ο Ρήγας συνέχιζε να μελετά και να παρακολουθεί από κοντά όλη την πνευματική κίνηση της εποχής του. Τότε γνωρίστηκε με το σημαντικό δάσκαλο και πρωτοπόρο σε ριζοσπαστικές ιδέες, Δημήτριο Καταρτζή που είχε τοποθετηθεί στο Βουκουρέστι ως νομικός σύμβουλος του ηγεμόνα. Ο Καταρτζής ήταν ο πρώτος με αναγνωρισμένο κύρος που υποστήριξε τη δημοτική γλώσσα.
Η γνωριμία του Ρήγα με τον Καταρτζή και η στενή φιλία τους, τον βοήθησε σημαντικά, στην τελική διαμόρφωση των ιδεών του. Ο Καταρτζής ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον γαλλικό Διαφωτισμό και τις θέσεις των Εγκυκλοπαιδιστών και είχε σαν κύριο στόχο του, όπως και ο Ρήγας αργότερα, “την κοινή προκοπή”.
Το 1788 γνώρισε και ακολούθησε τον ηγεμόνα της Βλαχίας Νικόλαο Μαυρογένη στο Βουκουρέστι, όπου άρχισε να εργάζεται για την υλοποίηση του σχεδίου της ίδρυσης Βαλκανικής Ομοσπονδίας και της απελευθέρωσης του Γένους.
Για το σκοπό αυτό άρχισε επαφές με τον Ναπολέοντα και τύπωνε επαναστατικό υλικό με προκηρύξεις, χάρτες, εικόνες κ.ά. Το 1796 εγκαταστάθηκε στη Βιέννη για να είναι κοντά με την ελληνική παροικία. Το 1797, ύστερα από προδοσία, αποκαλύφθηκαν στην Τεργέστη τα κιβώτια που περιείχαν τις επαναστατικές του προκηρύξεις. Τότε ο ίδιος και επτά σύντροφοί του συνελήφθησαν και παραδόθηκαν από την αυστριακή κυβέρνηση στον πασά του Βελιγραδίου. Βασανίστηκε και στις 11 Ιουνίου 1798 πέθανε.
Πραγματοποίησε δυο ταξίδια στη Βιέννη το 1790 και το 1796 για να τυπώσει τα βιβλία του.
Έργα του το "Σχολείο των ντελικάτων εραστών", το "Φυσικής Απάνθισμα", ο "Ηθικός Τρίποδας" και ο "Ανάχαρσης".
Όμως το σημαντικότερο έργο του είναι η "Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας" που περιείχε:
α) Τον Θούριο, γνωστό επαναστατικό άσμα,
β) Mια επαναστατική προκήρυξη,
γ) Τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τα πρότυπα των Γάλλων Διαφωτιστών και
δ) Το Σύνταγμα του Ρήγα.

Ο Ρήγας ονειρευόταν τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού παμβαλκανικού κράτους που θα αντικαθιστούσε την οθωμανική αυτοκρατορία και στο οποίο οι Έλληνες θα είχαν κυρίαρχη θέση. Για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου προσπάθησε να εξεγείρει όλους τους υπόδουλους στους Τούρκους λαούς της Βαλκανικής εναντίον του κοινού τυράννου.
Προσπάθησε να συναντήσει τον Μεγάλο Ναπολέοντα για να τον πείσει να βοηθήσει την εξέγερση των βαλκανικών λαών. Όμως συνελήφθη από τους Αυστριακούς, με τους οποίους βρισκόταν σε πόλεμο ο Ναπολέοντας και παραδόθηκε στους Τούρκους. Οι Τούρκοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού το 1798 στο Βελιγράδι.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ

Ο Γεώργιος Καραισκάκης ήταν αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας και αγωνιστής του 1821.
Γεννήθηκε στο Μαυρομάτι της Καρδίτσας .Ήταν από τις σημαντικότερες μορφές της επανάστασης.
Στα δεκαπέντε του χρόνια ακολούθησε τους κλέφτες στα βουνά.
Ήταν όμορφο παλικάρι .Τα μάτια του ήταν μεγάλα και έξυπνα και το μουστάκι του ήταν παχύ και στριφογυριστό όπως άρμοζε στους ήρωες εκείνης της εποχής.
Τα μαλλιά του μαύρα σαν έβενος ανέμιζαν σαν χαίτη αλόγου .Είχε καλή ψυχή, όμως η δίψα του για την ελευθερία, την έκανε να χτυπά όπως του λιονταριού την ώρα που επιτίθεται. Αυτή η δύναμη της ψυχής του τον έκανε να πολεμά με θάρρος και ανδρεία και να κάνει περήφανους όλους τους Έλληνες.
Πέθανε σε ηλικία 46 χρονών αφού πολέμησε εναντία στους Τούρκους πολλές φορές κατατροπώνοντας τους .Όλοι οι Έλληνες είμαστε περήφανοι για τον ήρωα μας και τον θυμόμαστε όλοι για την τόλμη και την ανδρεία του.

Ο Κων/νος Κανάρης (1793-1877) ήταν ο μεγαλύτερος πυρπολητής του 1821 και ο σπουδαιότερος ήρωας όλων των θαλασσών.

Γεννήθηκε στα Ψαρά και από

μικρός δούλευε στα καράβια συγγενών του. Το

1820

έγινε κυβερνήτης ενός μικρού εμπορικού πλοίου. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση, κατατάχτηκε σαν πυρπολητής.

Στις 6 Ιουνίου του 1822 έκαψε στη Χίο την τουρκική ναυαρχίδα μαζί με 2286 ναύτες και το ναύαρχό της τον Καρά Αλή. Τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου έκαψε την υποναυαρχίδα του τουρκικού στόλου και το 1824 δυο καράβια του Χοσρέφ Πασά. Το 1825 αποφάσισε να καταστρέψει με πυρπολικά τον αιγυπτιακό στόλο στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αλλά απέτυχε.

Είχε την τύχη να ζήσει και να δει την Ελλάδα ελεύθερη. Έγινε Υπουργός Ναυτικών και το 1877 λίγο πριν πεθάνει, Πρωθυπουργός Ο "ναύαρχος" όπως τον αποκαλούσε ο λαός , πέθανε επί των επάλξεων της πολιτικής στις 2 Σεπτεμβρίου 1877 και κηδεύτηκε με μεγαλοπρέπεια στο Α΄νεκροταφείο.Η ζωή, οι αγώνες, το ήθος και ο ηρωισμός του Κανάρη ενέπνευσαν πολλούς ποιητές οι οποίοι θέλησαν να υμνήσουν τον ήρωα, τον έλληνα και τον άνθρωπο.

Γεώργιος Καραϊσκάκης

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος ήταν Έλληνας επαναστάτης, αρχικά υπήρξε σπουδαίος αρματωλός και στη συνέχεια κατέστη κορυφαίος στρατηγός της Επανάστασης του 1821. Το επίθετό του είναι μάλλον υποκοριστικό του Καραΐσκος όπου απαντάται ως οικογενειακό επώνυμο στις επαρχίες Βάλτου, Καρπενησίου, Φαρσάλων, Καρδίτσας, Βόνιτσας κ.α. Το δε επώνυμο Καραΐσκος είναι σύνθετο από τη τουρκική λέξη "καρά" και Ίσκος। Πιο συγκεκριμένα το κανονικό του επίθετο όπως και του αρματολού πατέρα του ήταν Ίσκος αλλά λόγω της περήφανης και σκληρής προσωπικότητας που διαμόρφωσε στα δύσκολα και δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια, προσδόθηκε - από όλους - σαν αντάξιο προσωνύμιο μπροστά από το επίθετο του, το λήμα "Καρα" που σημαίνει μεγάλος και φοβερός Το τελικό του επίθετο Καραϊσκάκης διαμορφώθηκε από το γεγονός ότι λόγω της Τουρκικής σκλαβιάς αναγκάστηκε από παιδί να γίνει κλέφτης στα βουνά.
Η εξωτερική εμφάνιση των Αγωνιστών εκείνων δεν ήταν όμοια, αφού ούτε οργανωμένοι σε τακτικό στρατό ήταν, αλλά ούτε και ίδια ενδυμασία έφεραν. Η ενδυμασία τους ήταν εκείνη που χρησιμοποιούσαν στον καθημερινό πολιτικό βίο τους. Έτσι άλλοι ήταν
φουστανελάδες, (οι στεριανοί), άλλοι βρακοφόροι, (νησιώτες), άλλοι με φέσια, (όπως ο Γ. Καραϊσκάκης), άλλοι με σαρίκια, (όπως ο Νικηταράς), άλλοι με τσαρούχια και άλλοι όχι και σπάνια ανυπόδητοι (πυρπολιτές). Τα δε όπλα που χρησιμοποιούσαν κατά ένα μεγάλο μέρος προέρχονταν από λάφυρα. Μάλιστα στην αρχή του Αγώνα ελάχιστοι είχαν πυροβόλα όπλα, οι περισσότεροι ήταν οπλισμένοι με γιαταγάνια, χατζάρια και άλλα αγχέμαχα όπλα.

Γεώργιος Καραϊσκάκης

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Καραΐσκος ήταν Έλληνας επαναστάτης, αρχικά υπήρξε σπουδαίος αρματωλός και στη συνέχεια κορυφαίος στρατηγός της Επανάστασης του 1821. Το κανονικό του επίθετο όπως και του αρματολού πατέρα του ήταν Ίσκος αλλά λόγω της περήφανης και σκληρής προσωπικότητας που διαμόρφωσε στα δύσκολα και δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια, προσδόθηκε - από όλους - σαν αντάξιο προσωνύμιο μπροστά από το επίθετο του, το λήμα "Καρα" που σημαίνει μεγάλος και φοβερός. Ήταν φιλόνικος, βλάσφημος και βωμολόχος, χαρακτηριστικά που απέκτησε από αυτά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Η ανδρεία του και η λαϊκότητά του τον έκαναν μύθο και θρύλο. Γι’αυτό και γοήτευε και συνέπαιρνε τους απλούς μαχητές που συνέρεαν και γέμιζαν τα στρατόπεδα των ατάκτων του. Ανυποχώρητος, άδολος, άμαθος από πολιτικές ραδιουργίες, με τον ξάστερο λόγο του, αντιμάχεται, με την τόλμη του, τις κάθε είδους σκοπιμότητες. Το φιλελεύθερο πνεύμα του, το ατίθασο του χαρακτήρα του, ενοχλεί τους πολιτικούς και κύρια το Μαυροκορδάτο, που δεν μπορούν να τον εντάξουν στις προθέσεις τους. Καταδιώκεται, δικάζεται και καταδικάζεται ως προδότης της πατρίδας και διώχνεται στις ορεινές περιοχές των Αγράφων. Όταν όμως ο Αγώνας κινδυνεύει οι διώκτες του τον αποζητούν ως σωτήρα. Και τότε δείχνει το μεγαλείο της ευφυΐας, της λεβεντιάς, του γνήσιου πατριωτισμού του, σε συγκρούσεις με τούς Τούρκους νικηφόρες, κορυφαίες και καθοριστικές για το στέριωμα της λευτεριάς.

Εννιάρα

Κάθε παίχτης είχε πετραδάκια ξεχωριστού χρώματος. Τα παιδιά χάραζαν στο χώμα η σε ένα χαρτί τρία τετράγωνα που είχαν το ίδιο κέντρο με τις πλευρές τους παράλληλες. Στο κέντρο των πλευρών τραβούσαν κάθετες πλευρές ώστε να προκύψει ένα συγκεκριμένο σχήμα. Οι παίχτες έστηναν στα σημεία που ενώνονταν οι γραμμές τα πετραδάκια τους, ο ένας μετά τον άλλο. Ο πρώτος έστηνε κατόπιν κλήρωσης. Σκοπός του κάθε παίχτη ήταν να συμπληρώσει μια τριάδα και ταυτόχρονα να εμποδίσει τον αντίπαλο του να κάνει το ίδιο. Μόλις έστηναν τις πέτρες και δε γινόταν τριάδες ξεκινούσαν από την αρχή με σειρά να μετακινούν τα πιόνια τους για να φέρουν τρία σε μια ευθεία. Κάθε φορά που ο παίκτης έκανε τριάδα έπαιρνε από τον αντίπαλο του ένα πιόνι. Νικητής ήταν αυτός που θα άφηνε τον αντίπαλό του με २ πιόνια.

ΤΑ ΒΑΡΕΛΑΚΙΑ

Κάθονταν όλοι σε απόσταση και σκυμμένοι ο ένας πιο ψηλά από τον άλλο. Ένα παιδί άρχιζε να πηδά από τον έναν στον άλλο. Έβαζε τα χέρια του στην πλάτη του παιδιού και αν τον ακουμπούσε λίγο, έχανε. Άμα δεν έχανε, έμπαινε πρώτος στη σειρά και συνέχιζε ο τελευταίος.

ΤΟ ΤΣΙΛΙΚΙ

Παίζεται με ένα μικρό ξύλο που από τις δύο μεριές είναι μυτερό. Με ένα άλλο ξύλο, πιο μεγάλο, χτυπάμε στη μια άκρη και όποιος το πηγαίνει πιο μακριά είναι νικητής.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΚΑΚΙ

Το σκάκι έχει αποκτήσει τους σύγχρονους κανόνες του ήδη από τον 15ο αιώνα στην Ευρώπη. Από εκεί εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη το είχαν φέρει οι Άραβες (μια παλιότερη παραλλαγή του) στους οποίους το έδωσαν οι Πέρσες. Μια παλιότερη παραλλαγή του που παιζόταν στο Μεσαίωνα ονομαζόταν ζατρίκιον. Παραλλαγές του παιχνιδιού παίζονταν στην αρχαιότητα σε πολλές χώρες και πολλές διεκδικούν την καταγωγή του.
Το σκάκι, αν και ήδη πολύ διαδεδομένο, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τον 19ο αιώνα στον οποίο έχουμε διοργανώσεις επισήμων πρωταθλημάτων, οι εφημερίδες ασχολούνται ταχτικά με το παιχνίδι, γραμματόσημα τυπώνονται με θέμα το σκάκι, η σύγχρονη μορφή των σκακιστικών πεσσών προτείνεται και βιβλία μελετούν σε βάθος την θεωρία του παιχνιδιού.
Τον 20ό αιώνα (1924) ιδρύεται η διεθνής σκακιστική ομοσπονδία. Με την εξέλιξη των υπολογιστών οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να παίξουν σκάκι. Οι μηχανές ήδη στα τέλη του αιώνα είναι πια υπολογίσιμοι αντίπαλοι ακόμα και για τους ισχυρότερους παίκτες.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΚΑΚΙΟΥ

Το σκάκι έχει αποκτήσει τους σύγχρονους κανόνες του ήδη από τον 15ο αιώνα στην Ευρώπη. Από εκεί εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη το είχαν φέρει οι Άραβες (μια παλιότερη παραλλαγή του) στους οποίους το έδωσαν οι Πέρσες. Μια παλιότερη παραλλαγή του που παιζόταν στο Μεσαίωνα ονομαζόταν ζατρίκιον. Παραλλαγές του παιχνιδιού παίζονταν στην αρχαιότητα σε πολλές χώρες και πολλές διεκδικούν την καταγωγή του.
Το σκάκι, αν και ήδη πολύ διαδεδομένο, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τον 19ο αιώνα στον οποίο έχουμε διοργανώσεις επισήμων πρωταθλημάτων, οι εφημερίδες ασχολούνται ταχτικά με το παιχνίδι, γραμματόσημα τυπώνονται με θέμα το σκάκι, η σύγχρονη μορφή των σκακιστικών πεσσών προτείνεται και βιβλία μελετούν σε βάθος την θεωρία του παιχνιδιού.
Τον 20ό αιώνα (1924) ιδρύεται η διεθνής σκακιστική ομοσπονδία। Με την εξέλιξη των υπολογιστών οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που μπορούν να παίξουν σκάκι. Οι μηχανές ήδη στα τέλη του αιώνα είναι πια υπολογίσιμοι αντίπαλοι ακόμα και για τους ισχυρότερους παίκτες

ΛΟΥΚΟΥΙ

Σκάβουμε σε απόσταση ενός μέτρου (μπροστά από τοίχο) μια μικρή φωλιά περίπου δύο χούφτες. Το παιχνίδι αυτό παίζεται από δύο παιδιά και περισσότερα.

Παίρνεις ένα σακουλάκι με μπόλικα αμύγδαλα και στέκεσαι στη σειρά. Για να πάρεις σειρά πρέπει να ρίξεις ένα κέρμα και όποιου το κέρμα πέσει πάνω στο κεφάλι του μπαίνει στη σειρά.

Ο πρώτος γεμίζει τη χούφτα του αμύγδαλα και πρέπει να τα ρίξει στο λουκούι. Αν βγουν έξω από το λουκούι ζυγοί αριθμοί (2, 4, 6, 8, 10 π.χ.) αμυγδάλων αυτός που είναι δεύτερος πληρώνει όσα αμύγδαλα μπήκαν μέσα. Αν βγουν όμως έξω από το λουκούι περιττοί αριθμοί (1, 3, 5, 7, 9 π.χ.) όσα αμύγδαλα πέσουν μέσα τα παίρνει ο δεύτερος. Κερδίζει αυτός που έχει τα περισσότερα αμύγδαλα. Χάνει αυτός που θα του λείψουν όλα τα αμύγδαλα.

ΤΟ ΛΙΓΚΡΙΝ

Το λιγκρί ήταν ένα ξυλαράκι που είχε μήκος περίπου 20 εκατοστά και πάχος σαν δάκτυλο ανθρώπου. Το έβαζαν να ακουμπά πάνω σε δύο πέτρες που απείχαν λίγο η μια από την άλλη. Ένα παιδί κρατώντας μια στενή σανίδα προσπαθούσε να πετάξει μακριά το λιγκρί. Τα άλλα παιδιά προσπαθούσαν να το πιάσουν.

Αν το έπιαναν με τα δύο χέρια κέρδιζαν 10 βαθμούς. Με το δεξί χέρι κέρδιζαν 20 βαθμούς, με το αριστερό 40 και αν κανένας το έπιανε ανάμεσα στα δυο δάκτυλα κέρδιζε 80 βαθμούς.

ΣΚΑΚΙ

Η ιστορία του παιγνιδιού αυτού χάνεται στα βάθη των αιώνων. Παιχνίδια σχετιζόμενα με το σκάκι παίζονταν ήδη από την μακρινή αρχαιότητα, στην περιοχή από την Ελλάδα και την Αίγυπτο ως και την Κίνα. Όλες οι χώρες που βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή διεκδικούν την καταγωγή του παιχνιδιού. Ένα τέτοιο παιχνίδι είχε φτάσει και στους Κέλτες ήδη πριν την ΡΤο σκάκι είναι επιτραπέζιο παιχνίδι και ιδιαίτερα πνευματικό άθλημα για δύο παίκτες. Παίζεται σε τετράγωνο διάγραμμα, που λέγεται σκακιέρα, επί της οποίας οι παίκτες, καθισμένοι αντικριστά, μετακινούν, ο ένας τους 16 λευκούς πεσσούς (πιόνια) του παιγνιδιού και ο άλλος τους 16 μαύρους, σε εναλλάξ κινήσεις, μία προς μία, με βάση τους κανονισμούς του παιγνιδιούωμαϊκή κατάκτηση.

Παρά ταύτα δεν έχει μέχρι σήμερα καθορισθεί ούτε ο εφευρέτης του, ούτε ο χρόνος της εμφάνισής του. Πολλές, περισσότερο θεωρίες, έχουν αναπτυχθεί ως προς τη αρχική μορφή του που παιζόταν στις Ινδίες πριν περίπου 15 - 20 αιώνες, δηλαδή γύρω στην ελληνιστική περίοδο. Τότε το παιγνίδι αυτό φέρονταν με την ονομασία τσατουράγκα που σημαίνει τετραπλή σύνθεση, δηλαδή παιγνίδι με τα τέσσερα όπλα των αρχαίων Ινδών: τους ελέφαντες, το ιππικό, τα άρματα και το πεζικό, που παίζονταν από τέσσερα άτομα και όχι από δύο, κατέχοντας καθένας παίκτης από μία γωνία της σκακιέρας.

Απ΄ όλες όμως τις διάφορες θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι το σκάκι τελικά προήλθε από την Ινδία και συγκεκριμένα εφευρέτης του είναι ο βραχμάνος Σίσσα σε εποχή όμως απροσδιόριστη. Τούτο βασίζεται κυρίως στην σπουδαία εκείνη παράδοση με τον διπλασιασμό των σπόρων.

Η κολοκυθια

οι παίκτες - από 5 ως 10 - κάθονται γύρω-γύρω και βγάζουν έναν αρχηγό, τα πιο μεγάλα απ' τα παιδιά ή τον πιο έξυπνο, ανάμεσα στους μεγάλους. Καθένας απ' τους παίκτες παίρνει έναν αριθμό. Αυτό γίνεται κατά 2 τρόπους: ή εκείνος που κάθεται στ' αριστερά του αρχηγού, παίρνει τον αριθμό 1 κι ο διπλανός του το 2 κι έτσι ως το τέλος, ή ο καθένας παίρνει όποιο αριθμό του αρέσει, που δεν πρέπει όμως να είναι μεγαλύτερος, απ' όσα είναι στο σύνολό τους τα παιδιά. Έτσι π.χ. Αν τα παιδιά είναι 8, δεν πρέπει κανείς να πάρει τον αριθμό 10. Κάθε παίκτης πρέπει να θυμάται καλά τον αριθμό του, γιατί απ' αυτό θα εξαρτηθεί αν θα κερδίσει ή θα χάσει.
Πρώτος μιλάει ο αρχηγός και λέει:
- έχω μια κολοκυθιά που κάνει 3 (π.χ.) Κολοκύθια!
Μόλις αναφέρει αυτόν τον αριθμό, εκείνος που έχει το 3, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει:
- και γιατί να κάνει τρία;
- και πόσα θέλεις να κάνει; ρωτάει ο αρχηγός.
- να κάνει (π.χ.) Πέντε.
Μόλις ακούσει τον αριθμό του εκείνος που έχει το πέντε, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει: «και γιατί να κάνει πέντε;» και το παιχνίδι συνεχίζεται μ' αυτόν τον τρόπο.
Αν κανείς ακούσει τον αριθμό του και δεν σηκωθεί ή σηκωθεί ακούγοντας τον αριθμό που έχει άλλος ή πει ανύπαρκτο αριθμό (π.χ. Το 12 αν είναι 10 τα παιδιά), τότε χάνει και πρέπει να δώσει ενέχυρο. Αυτό το ενέχυρο πρέπει να είναι κάτι το ατομικό του, π.χ. Το μαντήλι του, το βραχιόλι του… όλα αυτά ο αρχηγός τα βάζει κατά μέρος και τα σκεπάζει μ' ένα μαντίλι ή μ' ένα κομμάτι ύφασμα. Όταν τελειώσει το παιχνίδι, ο αρχηγός βάζει το χέρι του κάτω απ' το μαντίλι, τραβάει ένα-ένα τα ενέχυρα και φωνάζει:
- κι αυτός εδώ, τι πρέπει να κάνει;
οι άλλοι, όλοι μαζί, φωνάζουν.
- να λαλήσει σαν πετεινός ή να γκαρίξει σαν γαϊδούρι ή να περπατήσει με τα τέσσερα, ή ό,τι άλλο σοφιστούν.
Την τιμωρία αυτή, πρέπει ο τιμωρημένος να τη δεχτεί με κέφι και να κάνει τους άλλους να γελάσουν.
Σε μια παραλλαγή, ο αρχηγός δεν περιμένει να τελειώσει το παιχνίδι για να επιβάλλει τις τιμωρίες, αλλά μόλις κάνει κάποιος ένα λάθος, τον βάζουν αμέσως να εκτελέσει την τιμωρία του.
Σε μια άλλη παραλλαγή απ' την ήπειρο, στη μέση του κύκλου στήνουν μια βαριά πέτρα και όποιος κάνει λάθος, σηκώνεται αμέσως, σηκώνει την πέτρα και τη βαστάει στους ώμους του ως το τέλος του παιχνιδιού, εκτός αν λαθευτεί κανένας άλλος και τότε πηγαίνει εκείνος και παίρνει την πέτρα κι ο πρώτος ξαναγυρίζει στη θέση του.

Ζούσαν κάποτε δύο βασιλιάδες που τις πολιτείες τους τις ένωνε μια λίμνη και ήταν αγαπημένες.Όμως ο βασιλιάς της μιας κήρυξε πόλεμο στην άλλη όταν είδε σε όνειρο ότι ήταν υπηρέτης του άλλου.Οι κάτοικοι στεναχωρήθηκαν πολλή και τα παιδιά των δύο πολιτειών συναντήθηκαν στις όχθες της Ειρηνικής για να μπορέσουν να βρουν τρόπο να σταματήσουν

τον πόλεμο. Με διάφορα υλικά έφτιαξαν ένα παιχνίδι που παρίστανε δύο πολιτείες, μία λευκή

και μία μαύρη και φιγούρες πάνω, πύργους, άλογα,αξιωματικούς, στρατιωτικών, έναν βασιλιά

και μια βασίλισσα για κάθε μια από τις πολιτείες. Παρατήρησαν πως κινούνται και όρισαν τους

κανόνες.Στην συγκέντρωση των κατοίκων των δυο πολιτειών,τα παιδιά παρουσίασαν το παιχνίδι οι δύο βασιλιάδες ενθουσιάστηκαν, ξέχασαν τον πόλεμο και πήγαν να παίξουν μια

παρτίδα. Τα παιδιά νίκησαν τον πόλεμο με αυτό το παιχνίδι που το ονόμασαν ΣΚΑΚΙ.